HONSELERSDIJK – Tweede aflevering van de tuindersvrouw. Ab gaat trouwen met zijn lief. Sinds jaar en dag werken er bij ons in de kassen mensen uit andere culturen. Wat een verrijking! De meesten van hen zijn naar Nederland gekomen vanwege minder goede omstandigheden in hun eigen land. In de jaren 70 waren het arbeiders uit onder andere Marokko en vanaf 2005 vooral uit Polen. Als werkgever ben je in eerste instantie terughoudend. Wordt het wel wat met die mensen uit zo’n andere cultuur? Maar goed, het werk in de kassen moet gedaan worden, dus je probeert het.
Tuindersvrouw
Een Nederlander blijft een Nederlander
Natuurlijk, mensen leren het werk, onze taal en zelfs onze cultuur. Maar tot op zekere hoogte. Een Marokkaan blijft altijd een Marokkaan en een Pool blijft altijd Pool. In dat opzicht lijken ze precies op de Nederlander die altijd Nederlander blijft.
Al jaren lang “reis” ik mee door allerlei gebieden in Marokko, Polen, Oekraïne, China en noem maar op. Al die verhalen, al die geschiedenissen. Na het Suikerfeest proeven ook wij van de zoete heerlijkheden die meegenomen worden. En na een vakantie in Polen wordt er ook aan ons gedacht. Zelfs als mensen trouwen, krijgen wij een uitnodiging om het feest met hen in Polen te vieren. En als dat ons niet lukt, omdat het werk het niet toelaat, dan genieten we mee met de toegestuurde foto`s.
We krijgen regelmatig stagiaires van allerlei groene opleidingen, ook van de universiteit van Wageningen. Vaak Chinese mensen. Weer een geheel andere cultuur. Ik geniet van dit aspect van het leven als tuindersvrouw. Mensen leren kennen van werkelijk overal vandaan. Mensen die je enthousiast meenemen in stukjes van hun leven en gewoontes, hun denkbeelden.
Post van Ab
Zojuist is de post geweest. Er ligt een uitnodiging in de bus. Ab gaat trouwen met zijn lief. De bruiloft is een dorp verder, want Ab is Nederlander, maar van Marokkaanse afkomst. Zijn vader heeft 33 jaar met ons gewerkt en z`n broer werkt ook met ons. Wij zijn uitgenodigd. Wat een FEEST. Geheel anders dan wat wij gewend zijn. De mannen vieren feest met de mannen en de vrouwen met de vrouwen.
Door de jaren heen ken je de familie, de gastvrijheid en eigenlijk weet je ook wel dat zo’n feest overal wel hetzelfde is. En toch is daar die schroom. Gedraag ik me wel goed, is het wel allemaal zoals ik gewend ben? We besluiten te gaan, want het zal echt een feest worden.
Nog altijd hoor je over buitenlanders de overbekende negatieve geluiden, ook uit de branche en dit gebied. Dat vind ik jammer. Leer de mensen kennen. We zijn allemaal eender. We willen allemaal hetzelfde en grijpen allemaal de kansen die er zijn.
Hoe dan ook, voor ons is het een prachtig gratis kado om al die verschillende mensen en culturen mee te maken. Zo is het en zo mag het blijven.
Tot `n volgende keer.
Dit is de 2-de aflevering uit mijn blog: Mijn leven als tuindersvrouw.
Agnes van der Linden Scheffers runt samen met haar man Ruud Dracaena-kwekerij ’De Plaats’. Zij selecteren, vermeerderen en kweken al meer dan 25 jaar Dracaena fragrans die onder de naam Dragontree verkocht worden aan kwekers, exporteurs en handelaren over de hele wereld.
Voor GroenVandaag schrijft Agnes haar blog om te laten zien hoe het leven van een tuindersvrouw eruit ziet.
